Diğer Torunum Melodi ile de salonda biraz daha boğuşup oynadıktan sonra bilgisayarın başına oturup Facebooku açtım. Aaa bugün 1 Ağustos 2019 Cuma Günü ve benim doğum günümmüş. Ankara'da oturan yeğenim Reşat Kara'nın doğum günümü kutlaması üzerine doğum günüm olduğunu bende hatırlayarak Facebookte kutlayanlara tek tek teşekkür edip nezaket iadesinde bulundum. Daha sonra ailece harika bir kahvaltı ettikten sonra Oğlum Murat yaya olarak Okura ya gitmeği önerdi. Yürüyüş için faydalı olacağını düşünerek ben de bu öneriyi uygun buldum.
Okura, Ihlamurlu Köyündeki evimizden yaya bir saat tan daha fazla uzaklıkta ve yarı yolu çok yokuş olan, orada da arazilerimiz bulunan bir mezra yeridir. Saat 11 sıralarında ben, oğlum ve gelinim birlikte yola koyulduk. Derelerden geçerken su sesleri, ormanlardan geçerken kuş seslerini dinleyerek ve resimler çekerek, yeşil ağaçlar aralarından yokuş yerin altına Mandermos'a geldik. Ben çok yorulmuştum ve terden sırılsıklam ıslandığım için gömleğimi çıkardım. Çıkardım ve daha önce eşimle aramızda geçen gömlek meselesi tartışmasını abartılı bir şekilde oğlumla gelinime anlatarak, gömleğimi çıkardığımı sakın kendisine söylememelerini tembihlediğim sırada, çok güldüler ve Oğlum Murat telefonla hemen resimlerimi çekip, gömleksiz resimlerimi annesine Watshaptan yolladı.
Birkaç yıl önce eşimle gömlek tartışması şöyle olmuştu: İkimiz birlikte Okura ya aynı şekilde yaya olarak giderken, yine çok terleyip su içinde kaldığımdan gömleğimin önünde ki düğmeleri açtığım sırada Eşim hemen müdahale etmiş “Yok atletin görünür, düğmeleri kapat.” Demişti. Halbuki eşim öyle tutucu filan olmamasına rağmen nedense itiraz etmişti. Bende “Hayatım burası insanlardan uzak ikimizden başka kimsenin olmadığı bir yer. Müsaade et biraz böyle gideyim. Üstelik bir ses duyar birisini görürsek ben hemen kapatırım.” Demiştim. O da "Adabı muaşeret kurallarına uy, düğmeleri kapat, yoksa ben geri dönerim. Bu şekilde yanında yürümem.” Diye beni tehdit etmişti. Ben de nasılsa erkekliğim tutmuş; “Dönersen dön!” deyip ilk defa karşısına dikilerek, inat olsun diye gömleğimi tamamen çıkarmış, atletle yürümeğe başlamıştım. Eşim çok sinirlenmiş, münakaşamız ilerledikçe ben bir adım daha ileri giderek atletimi de çıkarmış, belden yukarı tamamen çıplak olarak yürümeğe başlamıştım. Eşim geri dönmüş, ben yalnız yürürken o da benden çok geride tek başına yürümüş, gizli gizli beni takip ederek Okura ya kadar ikimiz de ayrı ayrı gitmiştik. Hatta bu olayı Kayınım Metin Ağabeye anlattığım zaman o da hayretler içinde kalmış çok gülmüştük. Hatta bazıları eşime arka çıkmış, "O haklı." demişlerdi.
Merakla Oğlum Murat'ın eşime gönderdikleri resme tepkisini beklerken, O nedense bu sefer gömleğimi çıkardığıma hiç kızmamış, sadece oğlunun gönderdiği benim gömleksiz resmimin altına oğluna bir mesaj yazmıştı; “Oğlum Baban çok yorulmuşa benziyor. Dikkat edin hasta olmasın ha.” diye Mesajı okuyunca ben de çok hayretler etmiş ve sevinmiştim. Çünkü ilk defa Eşim beni düşündüğünü ağzından çok net olarak duymuştum.
Biz hiç soluksuz ta tepelere çıktık. Orada çeşitli resimler çektik ve yeşil vadilerden, tepelerden, her tarafı dolaşıp seyrettikten sonra geri dönüş yaptık. Ben çok yorgun ve bitkin olduğumu hissediyor fakat dışarı hiç belli etmiyordum. Çok halsiz ve devamlı uykum vardı. Fakat zoru başarmış, yokuşun sonundan aşağı geri dönüş yapmış, yine mutlu bir şekilde dereye doğru inmeğe başlamıştık. Oğlum buraya yeşilliklerin ve kuş seslerinin içine küçük ahşap bir ev yaptırmağı düşündüğünü söyledi. Komşumuzun yeni yaptığı ahşap evi göstermek için yoldan ayrılarak yan tarafa doğru biraz yürüdük. Bakacağımız evi gördükten sonra hemen yolun üstünde akmakta olan soğuk buz gibi pınar suyundan elimi oluğuna dayadıktan sonra kana kana içtim. Çocuklarda içtiler.
Saat 14'e geliyordu. Bir iki adım attıktan sonra yürüyemediğimi, hatta ayakta durmakta bile zorlandığımı hissettim. Yolun yukarı tarafında ki bir taşın üzerine üç-beş dakika kadar çökerek durduktan sonra tekrar ayağa kalkarak yürümeğe çalıştım, fakat imkansız. Birden bire sanki ayaklarım vücudumdan ayrılmışlar adım atmam imkansızlaşmıştı. Hiç hastalandığım veya kötü bir şey aklıma gelmedi. Oğlum sırtına almak istedi. Ben dinlenirsem düzeleceğimi söyledim. Oğlum koltuğuma girdi ve ona dayanarak üç yüz metre kadar beraber yürüdük. Yolun altında ki boş bir evde tahtaların üzerinde yarım saat kadar uzanarak dinlendim. Yerimden kalkarak tekrar yürümeğe çalışmama rağmen yok, yürümek imkansız. Hiç ambülans veya yukarıda mezrada bulunup bana yakın olan Yeğenim Adnan’ı çağırmak ta aklımıza gelmedi. Zor bela Mandermos Çay Alım Evinin önüne geldik. Oralarda hiçbir Allah kulu veya araba yoktu. On beş dakika kadar duvarın üstüne oturdum. Ben hala kalan bir saatlik yolu yürüyerek gidebileceğime inanıyordum. Oğlum oturmamı ve gidip arabayı getireceğini söyledi. Ben kabul etmedim. İyi olduğumu söyledim ve yürümeğe çalıştım. Yine yürüyemedim.
Tam o sırada yukarıdan kırmızı bir, çift kabin Isuzu marka araba geldi. Güneş gözlüklü, saçlarını dik taramış, sol kolu arabanın penceresinden dışarı sarkan yakışıklı bir genç arabayı kullanıyor, yanında da orta yaşlı bir bayan oturuyordu. Kendilerini tanımadım. Ona hasta olduğumu hiç belli etmedik. Yanımıza gelince durdu ve; “Köye gidiyorsanız gelin götüreyim, ağabey.” Dedi. Ben teşekkür ettim ve yok dedim. Dört beş metre gittikten sonra tekrar durdu ve başını camdan çıkararak “Gelin ağabey, arabam müsait, ben sizleri tanıyorum ve gelirseniz çok büyük bir memnuniyet duyacağım.” Dedi. Ben yine yok sen git derken, Oğlum bana bağırdı “Sus be Baba. Hadi binelim.” Dedi. Bir kaç adım yürüdükten sonra ben yalpalayarak düşmeden arabaya zor gittim ve bindim fakat koltuğa oturmadım, adeta yıkıldım. O genç hala hasta olduğumu anlamamıştı. Yolda bir şeyler konuştuk ben hala mantıklı cevaplar veriyor veya sorular soruyordum.
O genç arabayla çarşıya doğru gitti. Biz evimizin aşağısında arabadan indik ve o genç delikanlının hala daha kim olduğunu bilmiyorum. Bazı isimler verdi fakat ben o verdiği isimleri bile tanımıyorum. Evimize 200-300 metrelik bir yol kalmıştı. Bu yolu bir türlü yürüyüp eve gidemedim. Daha doğrusu ayakta duramadım. Millet işinde gücünde olduklarından oralarda hiç kimseler yoktu. Çay Alım Evinin kapısında ki çay bohçalarının üzerine 15-20 dakika kadar yattım. Biraz daha yürüdükten sonra caminin önünde duvarın üzerinde oturdum. Çocuk arabayı getirmek için koşarak eve gitti fakat anahtarı bulamamışlar. Arabasız geri geldi. Koltuğuma girdi. Evin altında ki merdivenlere kadar gittik. Orada bir süre istirahat ettikten sonra Oğlumun yardımlarıyla eve çıktık. Biraz dinlendikten sonra sendeleyerek banyoya gittim ve banyo yaptım. Salonda divanın üzerinde bir saat kadar uyudum. Evde de hadi doktora diye başımın etini yiyorlardı. Onları dinlemedim. Uyumak için yatağa gittim. Bir türlü hastalandığıma kendimi inandıramıyordum.
Hiç uyuyamadım. Yarım saat kadar yatakta durdum fakat sol tarafımın ağrısı ve baş dönmesine artık dayanamıyordum. Saat 22.00 ye geliyordu. Yataktan kalktım ve hazır bekleyen hanıma ve Oğluma doktora gideceğimizi söyledim. Hemen arabayı hazırlayıp Pazar da Kaçkar Hastanesine gittik. Birkaç tahlillerin neticelerini beklerken bende sendeleyerek dışarı çıkıyordum. Birden koridorlarda doktorlar koşarak beni arıyorlardı. Eşim dışarda olduğumu söyleyince Doktorun biri; “Kalp krizi geçiren hastayı nasıl dolaştırırsınız?” diye bağırdı ve kolumdan tutup beni önümde bekleyen ambülansa yatırdılar. Ambülans hareket etti. Arada ön tarafta oturan eşimin sesini duyuyordum. “O çok su içer, şu suyu ona verir misiniz?” diyordu. Ben hemen anladım durumumu anlamak için görevlilere numara yapıyordu. Ben arkada yattığım yerden seslendim; “İyiyim ve suyum da var. Sen merak etme.” Dedim. Yaklaşık 25-30 dakika sonra Rize Araştırma Hastanesine geldik. Orada da bazı tahliller yaptılar ve doktorun biri “Amca sen kalp krizi geçirmişsin. Şu anda tehlikeyi atlatmışsın. Gerekirse bu gece veya yarın anjiyo yapacağız.” Dedi.
Moralımız çok bozuldu. Saat 01.30 sıralarında beni yoğun bakıma yatırdılar. Diğer çocuklarıma ağabeyleri haber verdi. Bir türlü sabah olmuyordu. Eşim dışarda koridorlarda bekliyor, ben yoğun bakımda yatıyordum. Gece doktorun biri geldi kontrol etti ve bir şeyler sordu. Giderken kendisine saat kaç olduğunu sordum ve 05.00 olduğunu öğrendim. Zaten bir şeyler olmuş gözüme uyku gelmiyordu. Hiç uyumadan sabah oldu. Ertesi gün 2 Ağustosta saat 11.00 sıralarında tersten giyilen yeşil renkli bir ameliyat önlüğü verdiler ve her şeyimi çıkararak onu giymemi söylediler. Daha sonra hasta arabasına oturtup anjiyo odasına götürdüler.
Cam bir kapıdan içeri girdik. Odanın sağ tarafında büyük bir cam bölüm vardı ve tam ortasında da çok büyük bir cihaz duruyordu. Kare şeklinde naylon sarılmış, her tarafa dönebilen ve kamera görevi yapan bir parça ile hemen karşı tarafta da dört parça halinde ekranlar vardı. Beni bu aletin altında, dar ve uzun yeşil renkli masaya sırt üstü yatırdılar. Yanıma bir hemşire geldi ve beni hazırladı. Ellerimi kalçamın altına koymamı ve hiç çıkarmamamı söyledi. Sonra bir hemşire daha ve bir doktor geldi. Saat 11.30 sıralarıydı. Doktor bana korkmamamı, uyuşturmak için iğne yapacağını, işin zor tarafının da bu olduğunu, her konu da bana bilgi vereceğini söyledi. Doktora teşekkür ettim ve bana yapacakları anjiyonun işleminin kaç dakika süreceğini sordum. Damarların durumuna göre en fazla 20 dakika süreceğini söyledi. Oh rahatladım.
Sağ kasığımdan bir müdahale iğnesi taktı ve anjiyo şırıngaları ile çalışmağa başladı. Hemen üstümde ki cihazın kamerasını sol tarafımda gezdirdiği zaman, karşı taraftaki cihazın bir ekranında bütün damarlarım görünmeğe başladı. Doktor damarlarım üzerinde çalışmalar yaparken sağ tarafta ki camekanın arkasından, kimse görünmemesine rağmen benimle uğraşan doktora devamlı müdahaleler edip “4,5 e 16-18 ver.” gibi öneriler yapıyorlardı. Ben de bütün çalışmalarını ve olup bitenleri pür dikkat izliyor ve takip ediyordum. Benim iki damarım ve bir kılcal damarım tıkanmış. Yanımda ki doktor bir damarı hiç zorlanmadan açtı ve “ Amca seni buraya getiren yeni tıkanan işte bu damar.” Diye bana gösterdi. Eskiden tıkanmış olan başka bir damar içerisinde pıhtı kas halini aldığı için açamadı. O damara ha bire basınç yapıyor, damar incelip kalınlaşıyor fakat bir türlü açılamıyordu.
Camekanın arkasından o müdahale eden doktorlardan bir tanesi yanımıza geldi. Önceki doktor geri çekildi. Uğraşmasına rağmen o da açamadı. Yine camekanın arkasında bulunup müdahale eden doktorlardan biri daha geldi. Ona da arkadan müdahale edip talimatlar veriyorlardı. O da açamadı. Hocam dedikleri bir doktor daha geldi. Bütün doktorlar geri çekilerek ekranı izlemeğe başladılar. O da bir hayli uğraşmasına rağmen damarı bir türlü açamadı. Sol kasığımdan da damara girdiler ve oradan da anjiyo şırıngaları uygulamağa başladılar. Ben tabi ne olup bittiğini anlamıyor sadece doktorların konuşmalarını dinliyor, yaptıkları çalışmaları izlemekle yetiniyordum. Hocam dedikleri doktorda bir hayli uğraştıktan sonra “Zorlamayalım arkadaşlar damar çatlayabilir.” Dedi. Karşı tarafta duvar da asılı duran ve ‘tık-tak’ diye çalışan, büyük saate baktım. Saat 14.30 ü gösteriyordu. Tam üç saat geçmişti. Bana bu arada iki kapalı damarımı açıp stent takmışlar ve çok eskiden tıkanan bir damarımı da açamamışlardı. O damarın görevini sağ taraftaki başka bir damar yaptığından tehlikeli olmadığını söylediler ve açamadan bıraktılar. Vücudumda ki taktıkları kateterleri bir daha anjiyo uygulaması yaparız diye çıkarmadılar. Beni tekrar yoğun bakıma getirerek yatırdılar. Ben 'acaba öldüm de bu olanlar gözlerime mi görünüyor' diye düşünüyordum.
Ama yok ben ölmemişim. Çünkü Kızım İstanbul’dan uçakla ertesi gün anjiyo olduktan sonra geldi. Hastanede yoğun bakımda görüştük. Boynuma sarıldı. Güya ağlamayacaktı fakat kendini tutamadı. Islak yaşları boynuma döküldüğü zaman ağladığını anladım. Ben de gizli ağladım. Yanı gözlerim ıslandı. Ağlamak kalp krizini tetiklermiş. Doktorlar ve Oğlum uyardılar. Beş gün yoğun bakımda yattım. İkinci bir anjiyo yapmadılar ve vücudumda ki kateterleri çıkarıp kasıklarıma ağır kum torbaları koydular. Her iki bacaklarımda morardılar ve uzun süre uyuşuk kaldılar. Sonra servise çıkardılar ve bir günde serviste yattıktan sonra taburcu ettiler. Öbür Oğlum İspanya da imiş. O da apar topar geldi. Hep birlikte evimizde bir araya geldik. Her ne kadar moralimiz bozuk olsa da, şimdilik ölümden kurtulmamın sevinci ile kendimiz mutlu olduğumuzu göstermeğe çalıştık veya en azından öyle göründük. Bu yaşıma kadar bana ve aileme çok büyük bir acı göstermediği için ve üçüncü kez beni ölümden geri çevirdiği için Allahıma çok çok şükürler olsun.
Çok eskiden beri doktorların nasıl fedakarca çalıştıklarını bilmeme rağmen, bir kez daha kendi başımdan geçtiği için şahit oldum. Rize Araştırma Hastanesi Kardiyoloji Servisinde görev yapan doktor, hemşire ve bütün hastane personeline çok çok teşekkür ederim. Hepsi seferber olup evelallah benim hayatta kalmamı sağladılar. Allah onlara dert keder göstermesin.
