1972 yılında Rize Fındıklı Ihlamurlu köyünde Er öğretmenlik yaptım. Bir öğrencim vardı. Neriman! Hemen kapı komşuyduk, anne ve babasıyla, bir de kardeşi vardı Nermin.
Bütün öğrencilerimi sevdiğim gibi her ikisini de çok severdim. Öyle öğretmenimiz ne diyecek diye can kulaklarıyla beni dinlerler hep ağzıma bakarlardı. Bazen da şeytana uyup, beni suçlamak hatta anne babası ile kavga ettirmek için, akıl almadık planlar yapar ve uygularlardı.
Bir Cuma günü bayrak merasiminden sonra tatil olup bütün öğrenciler evlerine giderken, ben okuldan daha ayrılmamıştım, Neriman’ın sesini duydum. Çocuk hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Düşüp bir yerini incittiğini sandım ve onlara doğru koşmağa başladım. Tam arkalarına geldiğim zaman gördüm, kardeşi Nermin ve Kuzeni Halime yanında, kendisi de yüksek sesle ağlayarak evlerine doğru yürüyorlardı. Bahçede çalışan Annesi Nuriye Hanım da yakın mesafeden çocuğun sesini duyunca “Neriman, Neriman” diye bir iki çağırdı. Neriman çok meşgul, çok iştahlı ağladığından cevap veremedi, yerine Kuzen Halime ses verdi. Annesi Nuriye Hanım “Neriman’a ne oldu? Niçin ağlıyor, Halime?” diye sordu.
Halime; “Nuriye Yenge, Recep Ali Öğretmen başını duvara vurdu, onun için ağlıyor.” Dedi. Ben daha koşmaktan vaz geçtim ve tepe üstünde durdum, onları dinlemeğe başladım.
Meğer çocukların bana kuracakları komployu anlayan anneleri tekrar cevap verdi Halime’ye “Recep Ali Öğretmen başını duvara vurduysa o niçin ağlıyor, öğretmenini çok mu seviyordu Güli?” dedi.
Başını duvara kim vurdu, duvar meselesi var mı? Ben pek hatırlayamıyorum gerçek te olabilir ama, bu eski anıları hatırlamak için küçük bir not. Şimdi sıkı durun o öğrencimi anlatacağım, geçenlerde köyde gördüm ve yine bu hikayeyi anlatıp gülüştük. Neriman ilkokuldan sonra okumamış. Babası da ileri görüşlü birisiydi, neden okutmadı bilmiyorum. Işın esası ne biliyor musunuz? O öğrencim şair olmuş. Hem de Atatürk ilkelerine bağlı. Yolun açık olsun Neriman!
İşte yazdığı şiirlerinden bir tanesi, bana Whatsap tan yolladı; ben önce Cahit Sıtkı Tarancı yazmış sandım.
KADIN
Çileyle, acıyla bir, çok emekle,
Sevgiyle, umutla ve sadakatle,
Çıkmıştır bir yola hep hakikatle,
Sağlamca yuvayı kurandır kadın.
Yüreği gül açan, bahçeye benzer,
Misler gibi kokan, esendir kadın,
Fırtınalar esse, gönül bağında,
Sevdasına sahip, çıkandır kadın.
Acılar dağ olsa gelse ardına,
Göz yaşı sel olup aksa önüne,
Hüzünler gelip te dolsa gönlüne,
Başı dik ayakta gidendir kadın.
İyidir kötüdür, bir gün dememiş,
Hayatı boyunca her gün direnmiş,
Alıp kollarına bağrına basmış,
Yavrusuna sahip çıkandır kadın.
Yaşamı uğruna mücadelenin,
Hakkını arayıp sorandır kadın,
Bir emel içinde yola koyulup,
Kor alev içinde yanandır kadın.
Zor demeden savaş verdi cephede,
Çarığı kayboldu karlı tepede,
Sırtına aldığı cephanesine,
Karda yorganını sarandır kadın.
Bir güneş misali doğup ta geldi,
Onu sarmalayıp yürekten sevdi,
Güzel ülkesine devrimler verdi,
Kemal Atatürk’ü sevendir kadın.
NERİMAN GÜLTEN 08.03.2010
.png)
