Bir günlük katır üstünde ki yolculuktan sonra çok yorulmuşlar ve yaylada birazda saf olan Muhammet Amca ya misafir olmuşlar. Muhammet Amca çok saf dinimizin emrettiklerinden hiç dışarı çıkmazmış. Bu gelen hakim ve heyetine keçiler kesilmiş, en iyi bir şekilde ağırlanmışlar. Ve akşam çadırda yatana kadar Muhammet Amca ile hakim arasında da muhabbet koyulaşmış.
Muhammet Amca "Hakim Bey sen okumuş akıllı adamsın bilirsin" demiş. Ve hakime sormuş. "Ben senelerden beri keçilerimin zekatını şeriata uygun olarak tam veririm. Bütün köylülere verdim herkes sürü sahibi oldular. Başka verecek hiç bir adam kalmayınca, bir seferde zekatı mal köpeğim karabaşa verdim. Onun malı benim sürümün içinde çoğaldıkça çoğaldı ve 60 baş oldu. Fakat geçen sene köpeğim karabaş öldü. Şimdi sürüsü hala benim malımın içinde duruyor. Hak olmaması için bu 60 adet keçiyi kime vermem lazım? Bu mal kime düşer?" diye sorar. Hakimde bakar ki Muhammet Amca çok saf birisi kitapları karıştırır ve hemen fikrini söyler; "O mal benim hakkım bana düşer, verirsen vebal dan kurtulursun" der.
Muhammet Amca çocuklarına söyler ertesi gün ölen köpeğin keçilerini sürüden ayırırlar. Hakime teslim eder. Hakim sürüyü alır yürütür, götürürken Muhammet Amca arkasından seslenir. Hakimde geri döner bakar.
Muhammet Amca sorar "Ya hakim bey, eyi bu mal sana düşer. Öyle dedun, anladuk. Kabul ettik. Bizde sana verdik te meraktan sorayırum; sen bizum ölen köpek karabaş un nesi olduğunu söylemedun? Ha oni anlamaduk. Sen bizum köpeğin nesi sun da?" der. Yaa adama yedirmezler.
