‘MİHRİBAN’
1960 yılında yaşadığı ölümsüz aşkı kelimelerle ebedi kılan Abdurrahim Karakoç’un, kızın gerçek adını gizleyip, bu adı taktiği o güzel Anadolu kızına yazılmış bir şiirdir
İşte hikayesi;
Abdürrahim Karakoç, Kahramanmaaş’ın Ekinözü İlçesinde yaşar. Ataları gibi kendisi de şiir yazmağa heves eder. Bir çok yazdığı şiirlere beğenmez yakar. Hollanda'da yayınlanan ‘Platform’ dergisine ölümünden önce verdiği bir röportajda Mihriban'ı şöyle anlatır:
Ekinözü’nde ki Köyde düğün olacaktır, civar köylerden misafirler gelirler. Genç Abdurrahim köyde bu misafirlerin içinde bir genç kız görür. Ailesiyle komşunun düğününe gelen bir misafir kız.
Tanışıp konuştuktan sonra dost olurlar ve Abrurrahim kıza aşık olur. Bir sabah Abdurrahim kalkar ve sevdalısını görmeğe onun kaldığı kaldığı eve gider. Gider ki misafirler gitmişler. Daha da görmek nasıp olmaz. Zaman geçtikçe daha da aşık olur ve kızın hayalı Abdurrahim’in aklından çıkmaz, dünyası değişmiş, hayat manasızlaşmış, aşk acısı yüreğini yakmağa başlamıştır.
Ailesi durumu anlayınca kızın izini sürdürüp bulmak için Maraş’a giderler. Uzun aramalardan sonra kızın ailesini bulur ve kızı isterler. Önce ‘kız küçük’ derler, ‘henüz erken’ derler, bahaneler bulurlar, kızı vermek istemezler. Abdurrahim’in ailesi ısrar edince gerçeği söylerler: ‘Kız nişanlıdır’ ve yakın zaman da bir başkası ile düğünü olacaktır.
Abdurrahim kızın nişanlı olduğunu duyunca yıkılır ve “Bir daha bu evde ismi anılmayacak ve konusu geçmeyecek.” Der, vaz geçerler.
Yedi yıl sonra aşk ateşinin sönmediği anlaşılır ve Abdurrahim Karakoç o kızın asıl ismini saklayıp kendisi bir isim takar ve o isimle bir şiir yazar aşkını dile getirir. ‘Mihriban’
Bu şiir bestelenip türkü olunca da duymayan kalmaz. Tabi o sevgili kız, Mihriban da.
Şiirden etkilenen esas ismi saklı Mihriban bir mektup yazar Abdurrahim’e, demek ki onun da içinde bir sevda varmış ki ‘Unutmak kolay değil’ diye dert yanar.
Bunun üzerine Abdurrahim ikinci bir şiir yazar ona cevap verir: ‘Unutursun Mihriban'ım’
“Son bir kez daha görmek istemem. O beni hayalindeki gibi yaşatsın. Ben de onu hayalimdeki gibi. O aşk, masum bir aşktı. Güzel bir aşktı. Bırakalım öyle kalsın.” Der Adurrahim Karakoç.
Abdurrahim Karakoç, “Ben 'unutursun' diyorum ama insan hiçbir zaman unutamıyor. O bir mektup üzerine yazılmıştır. Ben bir mektup aldım. 'Unutmak kolay mı?' mektubun başlığı.”
Röportajının sonuna doğru ‘’Mihriban nasıl biriydi?’’ diye sorulduğunda ‘’Sıradan insanlara benzerdi’’ diyor. "Ne çok güzel, ne çok özel, ne adı Mihriban, ne saçları sarı. Belki bu şiirin bu kadar beğenilmesinin sebebi herkesin içinde bir Mihriban’ın olması. Gerçek yaşanıp, yazıldığı zaman okuyucu kendini bulur. Bu yüzden diyorum ki, herkesin gönlünde bir Mihriban var."
MİHRİBAN
Sarı saçlarına deli gönlümü
Bağlamışsın, çözülmüyor Mihriban
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Çekmeyince bilinmiyor Mihriban
Yar, deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban
Önce naz sonra söz ve sonra hile
Sevilen seveni düşürür dile
Seneler asırlar değişse bile
Eski töre bozulmuyor Mihriban
Tabiplerde ilaç yoktur yarama
Aşk değince ötesini arama
Her nesnenin bir bitimi var ama
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban
Boşa bağlanmış bülbül gülüne
Kar koysan köz olur aşkın külüne
Şaştım kara bahtım tahammülüne
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban
Tarife sığmıyor aşkın anlamı
Ancak çeken bilir bu derdi gamı
Bir kördüğüm baştan sona tamamı
Çözemedim çözülmüyor Mihriban
UNUTURSUN MİHRİBANIM
‘’Unutmak kolay mı?” deme,
Unutursun Mihriban’ım.
Oğlun, kızın olsun hele
Unutursun Mihriban’ım.
Zaman erir kelep kelep..
Meyve dalında kalmaz hep.
Unutturur birçok sebep,
Unutursun Mihriban’ım.
Yıllar sinene yaslanır;
Hatıraların paslanır.
Bu deli gönlün uslanır...
Unutursun Mihriban’ım.
Süt emerdin gündüz-gece
Unuttun ya, büyüyünce...
Ha işte tıpkı öylece
Unutursun Mihriban’ım.
Gün geçer, azalır sevgi;
Değişir her şeyin rengi
Bugün değil, yarın belki
Unutursun Mihriban’ım.
Düzen böyle bu gemide;
Eskiler yiter yenide.
Beni değil, sen seni de
Unutursun Mihriban’ım.
Alıntı
1960 yılında yaşadığı ölümsüz aşkı kelimelerle ebedi kılan Abdurrahim Karakoç’un, kızın gerçek adını gizleyip, bu adı taktiği o güzel Anadolu kızına yazılmış bir şiirdir
İşte hikayesi;
Abdürrahim Karakoç, Kahramanmaaş’ın Ekinözü İlçesinde yaşar. Ataları gibi kendisi de şiir yazmağa heves eder. Bir çok yazdığı şiirlere beğenmez yakar. Hollanda'da yayınlanan ‘Platform’ dergisine ölümünden önce verdiği bir röportajda Mihriban'ı şöyle anlatır:
Ekinözü’nde ki Köyde düğün olacaktır, civar köylerden misafirler gelirler. Genç Abdurrahim köyde bu misafirlerin içinde bir genç kız görür. Ailesiyle komşunun düğününe gelen bir misafir kız.
Tanışıp konuştuktan sonra dost olurlar ve Abrurrahim kıza aşık olur. Bir sabah Abdurrahim kalkar ve sevdalısını görmeğe onun kaldığı kaldığı eve gider. Gider ki misafirler gitmişler. Daha da görmek nasıp olmaz. Zaman geçtikçe daha da aşık olur ve kızın hayalı Abdurrahim’in aklından çıkmaz, dünyası değişmiş, hayat manasızlaşmış, aşk acısı yüreğini yakmağa başlamıştır.
Ailesi durumu anlayınca kızın izini sürdürüp bulmak için Maraş’a giderler. Uzun aramalardan sonra kızın ailesini bulur ve kızı isterler. Önce ‘kız küçük’ derler, ‘henüz erken’ derler, bahaneler bulurlar, kızı vermek istemezler. Abdurrahim’in ailesi ısrar edince gerçeği söylerler: ‘Kız nişanlıdır’ ve yakın zaman da bir başkası ile düğünü olacaktır.
Abdurrahim kızın nişanlı olduğunu duyunca yıkılır ve “Bir daha bu evde ismi anılmayacak ve konusu geçmeyecek.” Der, vaz geçerler.
Yedi yıl sonra aşk ateşinin sönmediği anlaşılır ve Abdurrahim Karakoç o kızın asıl ismini saklayıp kendisi bir isim takar ve o isimle bir şiir yazar aşkını dile getirir. ‘Mihriban’
Bu şiir bestelenip türkü olunca da duymayan kalmaz. Tabi o sevgili kız, Mihriban da.
Şiirden etkilenen esas ismi saklı Mihriban bir mektup yazar Abdurrahim’e, demek ki onun da içinde bir sevda varmış ki ‘Unutmak kolay değil’ diye dert yanar.
Bunun üzerine Abdurrahim ikinci bir şiir yazar ona cevap verir: ‘Unutursun Mihriban'ım’
“Son bir kez daha görmek istemem. O beni hayalindeki gibi yaşatsın. Ben de onu hayalimdeki gibi. O aşk, masum bir aşktı. Güzel bir aşktı. Bırakalım öyle kalsın.” Der Adurrahim Karakoç.
Abdurrahim Karakoç, “Ben 'unutursun' diyorum ama insan hiçbir zaman unutamıyor. O bir mektup üzerine yazılmıştır. Ben bir mektup aldım. 'Unutmak kolay mı?' mektubun başlığı.”
Röportajının sonuna doğru ‘’Mihriban nasıl biriydi?’’ diye sorulduğunda ‘’Sıradan insanlara benzerdi’’ diyor. "Ne çok güzel, ne çok özel, ne adı Mihriban, ne saçları sarı. Belki bu şiirin bu kadar beğenilmesinin sebebi herkesin içinde bir Mihriban’ın olması. Gerçek yaşanıp, yazıldığı zaman okuyucu kendini bulur. Bu yüzden diyorum ki, herkesin gönlünde bir Mihriban var."
MİHRİBAN
Sarı saçlarına deli gönlümü
Bağlamışsın, çözülmüyor Mihriban
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Çekmeyince bilinmiyor Mihriban
Yar, deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban
Önce naz sonra söz ve sonra hile
Sevilen seveni düşürür dile
Seneler asırlar değişse bile
Eski töre bozulmuyor Mihriban
Tabiplerde ilaç yoktur yarama
Aşk değince ötesini arama
Her nesnenin bir bitimi var ama
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban
Boşa bağlanmış bülbül gülüne
Kar koysan köz olur aşkın külüne
Şaştım kara bahtım tahammülüne
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban
Tarife sığmıyor aşkın anlamı
Ancak çeken bilir bu derdi gamı
Bir kördüğüm baştan sona tamamı
Çözemedim çözülmüyor Mihriban
UNUTURSUN MİHRİBANIM
‘’Unutmak kolay mı?” deme,
Unutursun Mihriban’ım.
Oğlun, kızın olsun hele
Unutursun Mihriban’ım.
Zaman erir kelep kelep..
Meyve dalında kalmaz hep.
Unutturur birçok sebep,
Unutursun Mihriban’ım.
Yıllar sinene yaslanır;
Hatıraların paslanır.
Bu deli gönlün uslanır...
Unutursun Mihriban’ım.
Süt emerdin gündüz-gece
Unuttun ya, büyüyünce...
Ha işte tıpkı öylece
Unutursun Mihriban’ım.
Gün geçer, azalır sevgi;
Değişir her şeyin rengi
Bugün değil, yarın belki
Unutursun Mihriban’ım.
Düzen böyle bu gemide;
Eskiler yiter yenide.
Beni değil, sen seni de
Unutursun Mihriban’ım.
Alıntı
