TÜRBE

1986 yılı Ocak Ayının çok soğuk ve ayaz bir Ankara günü ve gecesi. Ekip arkadaşlarım; Aziz Ata, Müjdat Arayan ve Cengiz Şutanrıkulu ile birlikte Ankara Hırsızlık Masası Nöbetçi Ekip olarak sabah saat 08.00 sıralarında görev alıp telsizle anons ederek Haber Merkezine nöbetçi olduğumuzu bildirdik. Hemen akabinde saygı değer Asayiş Şube Müdürü Bahri Bey telsizle anons ederek iki kelime ile ; “Bana gel !” dedi.

Asayiş Şube Müdürümüz Bahri Bey mahiyetiyle hiç yüz göz olmaz, kimseye yüz vermez ve haksızlık ta etmez ender bulunur insanlardan birisiydi. Beni birkaç defa haksız yere azarlamasına rağmen kendisini çok severdim ve kendisinin de beni sevdiğini ve her şeyden evvel çok güvendiğini hissederdim. Aynı zamanda da Hopalı hemşerimiz olduğundan hiç çekinmeden kendisiyle konuşur, icabında fikir beyan ederdim. 

Yolda memur arkadaşlar; “Kesin hakkımızda bir şikayet vardır. Ne diyeceğiz, ne yapacağız?” diye dertleşip duruyorlardı. Ben; “Kendinizi yoklayın, eğer yaptığınız bir suç varsa şimdi bana söyleyin. Ben bileyim. Eğer suçunuz yoksa da korkmayın. Bir şey olmaz.” Dedim. Çünkü Müdürün böyle direk ekibi çağırması hem de telsizle, olağan dışı bir şeydi.

Merdivenleri ikişer üçer atlama çıkarak makamın kapısına gittik. Sekreter haber verdikten sonra arkadaşlarım koridorda beklerken beni çağırdı ve içeri girdim. Öyle tedirgin başımla bir selam verdikten sonra hazır ol da beklerken, hemen misafir sandalyesini gösterdi ve “Gel Recep otur.” Dedi. Öyle sinirli bir hali yoktu. Ne ise şikayet filan olmadığını ve bir görev olduğunu tahmin ettim ve biraz rahatladım. 

Çekmecesinden bir kağıt çıkardı ve “Saman Pazarını biliyor musun? At pazarına çıkarken sağ tarafta 200 metre kadar içerde Aslanhane Camii yakınlarında orada kim olduğu bilinmeyen bir türbe varmış. Bu türbenin  kapı kilidi hafta da bir değiştiriliyormuş ve burada teröristler barınıyorlarmış. Hiç kimseye bildirmeden direk bana bilgi vermek suretiyle takip et ve olayı öğren, gerekirse başka ekiplerden de takviye alarak bu teröristleri yakalayacağız.” Dedi.

Hiç fikir beyan etmeden ayağa kalktım, bir selam daha vererek; “Başüstüne Müdürüm.” Dedim ve notlarımı aldıktan sonra geri döndüm, tam kapıdan çıkarken "Dikkat et, bir sakatlık olmasın, şahıslar terörist ve Kaleşinkov tüfekleri var.” Dedi. Tekrar "Baş üstüne." dedim ve oradan ayrıldım.

Buzda kayan kabak tekerlekli mavi renkli plakasız Ford minibüs arabamızla zor şer Samanpazarına gittik. Ekibime beni beklemelerini söyledim ve tek başıma bahse konu yere giderek önce tespit ettim. Oralardan defalarca geçmiş olmama rağmen hiç dikkatimi çekmemiş ve o yeri görmemiştim. Silahçıların oradan sağ tarafa doğru 200 metre kadar ileride, yolun altında Orta Çağdan kalma, bir kale gibi yüksek ve kalın taş duvarlar la çevrilmiş, avlunun ortasında büyük birkaç tane kavak ağacı olan, büyük demir kapılı bir yer vardı. 

Demirden yapılmış eski zaman usulu büyük ve kilitli bir kapısı vardı. Anahtarsız girilmesi de imkansız gibi bir şeydi. Dışarıdan kimseye çaktırmadan karanlıkta etrafında dolaşarak iyice tespit ettim. İçerde yukarı tarafta bir daha demir kapılı bir oda görünüyordu. Anlaşılan o muhterem Zat’ın mezarı, yanı türbe bu oda da bulunuyordu. Çünkü öyle dışarıda görünen mezar filan yoktu. Sadece kavak ağacının dökülen yaprakları süpürülerek bir araya toplanmış, öyle yığın halinde bırakılmış, göründüğü kadarıyla yerler tertemiz duruyordu.

Akşam saat 21.00 sıralarında arabayı uzakta bıraktıktan sonra bu yere arkadaşlarımla birlikte geldik. Karanlık olmasına rağmen yerde ki donmuş karların parıltısıyla bazı yerler bayağı aydınlık olmuş, ışıksız sağı solu görebiliyorduk. Gecenin karanlığında oda gibi gözüken yerin yanındaki kavak ağacının uzun dallarına tutunarak üzerinden iki kişi içeri de ki küçük kulubenin üzerine ve oradan da yere atladık. İçerde ki kulubeninde demir kapısı vardı ve o da kilitliydi, açamadık. Her tarafı iyice aradık. Hiçbir suç unsuru veya emaresi yoktu. Dışarıda da çevresi çevrilmiş, küçük bir çocuk mezarı vardı. Ne ise silahlar bu mezara filan gömülmüş olabilirdi. İki memurlarım Müjdat ve Cengiz'i orada bırakarak karakol kurdurdum. Bekleyecekler ve gelen giden olursa bana telsizle sinyal vereceklerdi. Ben diğer memurumla arabamız gittiği kadar hırsızlık olay yerleri incelemesi ve diğer görevlere devam ettim.

Gece saat 02.00 e kadar karakol kuran memurlarımdan hiçbir ses çıkmadı. Aynı şekilde kavak ağacının dallarından faydalanarak avluya atladım ve yanlarına gittim. Çünkü ihtiyaçları olabilirdi. Çok soğuk olduğu için memurların üşüdüklerini fark ettim. Artık kurduğumuz karakolu kaldıracaktım. Kendimize ait ceplerimizde ki anahtarları aldım. O kilitli olan hiç penceresiz odanın demir kapısında ki kilit üzerinde anahtarların her birini deneyerek kapıyı açabilmek için kapı kolunu da aşağı yukarı hareket ettirirken arkadaşlarımda ellerinde el fenerleri ile ışık tutuyorlardı. Ben kilitli bu kapı kolunu yukarı doğru kaldırırken içerden birisinin kolu aşağı bastığını hissettim. Yanı biz dışarıdan kapıyı açmağa çalışırken içeride yatırın yanında bir veya bir kaç kişi adam vardı. Orada karanlıkta bekliyorlardı ve onlarda içerden kapı kolunu tutarak açmağa veya bize açtırmamağa çalışıyorlardı. Biz gece saat 21.00 sıralarında oraya gittiğimize göre demek ki onlar daha erken gidip içeri girmiş saklanmışlardı. Arkadaşlara bağırarak birden yanlara doğru açıldık ve silahları doğrultarak; “Polis teslim olun.” Diye bağırdık. 

Kapı içerden içeri doğru açıldı. İçerisi zifiri karanlıktı. El fenerinin ışığı ile gördüm, sakallı genç bir tek kişi ellerini kaldırmış, hiç sessiz kapının önünde içeri tarafta duruyordu. Genci kollarından kaptığım gibi dışarı çektim ve yere yatırdım. Üstünü aradık hayret üzerinde silah filan yoktu. Hiç konuşmasına fırsat vermeden kelepçe vurduk ve kaç kişi olduklarını sordum. O da şaşırmış bir şekilde tır tır titriyordu; “Tek kişiyim ağabey.” Dedi. “Arkadaşların nerede?” dedim. “Hiç arkadaşım yok Ağabey.” Dedi. Yalan söylüyordu. 

Terörist olur da hiç arkadaşı olmaz mı? Orada her tarafı aradık . Hakikaten hiç kimse yok. Kaleşinkov tüfek, silah filan da yok. O kapalı olan ve gencin içerden açtığı yerde öyle güzel yapılmış sarıklı birkaç mezar, mezarın yanında ise duvara diklenmiş bir adet mızrak, bir adet kırık mızrak, bir kaç tane ok ve bir de yay ve tespihler vardı. O mızrağın ucu o kadar keskindi ki arama esnasında elime sürünmüş ve küçük bir yara etmişti. O yara üç dört ay iyileşmedi elimde kaldı. 

Bu gençte ki anahtarlarla dışta ki normal giriş kapısını açtık ve sokak lambasının altına gelince gencin kimliğine baktım. Tunceli Mazgirt nüfusuna kayıtlı Hüseyin. Büromuza geldik ve ‘Yakalama Üst Arama Tutanağı” tanzim ederken bir taraftan da arkadaşlar bu gence bir şeyler soruyorlardı. 

Hüseyin, Ankara Dil Tarih Coğrafya Fakültesinde öğrenciydi. Abidinpaşa da bir bekar evleri vardı ve üç arkadaş orada kalıyorlardı. Abidinpaşa da ki evlerinde de arama yaptık. Terörist filan değil hepsi temiz çocuklardı. Kısma bile getirmedik. 

İfadesine göre Hüseyin bize şöyle anlattı; 

“Ağabey benim memleketim Tunceli ve Aleviyim. Bu gördüğünüz mezar Hazreti Ali’nin mezarıdır. Dünya da Hz. Ali’nin mezarını bilen kimse yoktur. Hazreti Ali öldürüldüğü günün sabahı camiye giderken oğulları Hasan ve Hüseyin’e ‘Beni bugün öldürürlerse cesedimi almağa bir adam gelecek, ona teslim edin ve sakın takip etmeyin beni de merak etmeyin.’ diye vasiyet etmiş. Hakikaten o sabah camide sabah namazı kılarken şehit edilmiş. Cenazeyi camiden eve getirdikleri sırada iki at koşulu at arabasıyla bir adam kapılarına gelmiş ve cenazeyi istemiş. Adamın kafası tanınmamak için kapşonla örtülüymüş. Hasan ve Hüseyin babaları Hz. Ali’nin cenazesini bu adama teslim etmişler. 

Adam oradan uzaklaştıktan sonra pişman olmuşlar ve atları ile dört nala giderek adamdan babalarının cenazesini geri almak istemişler. Tam yakalamışlar cenazeyi geri alacakları zaman at arabasında ki cenazeyi bunlardan alan adam birden geri dönerek yüzünü bir açmış ki, babaları Hz. Ali’nin kendisi. Çocukları cesedi geri alamamışlar ve kendi cesedini Hz. Ali kendisi almış gitmiş. Nereye götürdüğü belli değil. Onun mezar yeri bilinmiyor. Ben haftada bir bu zat'ı rüyamda görürüm ve beni çağırır ben de gelir buraları temizler ona hizmet ederim. Bazen gelen ziyaretçilerden rahatsız olduğunu bana söyler, ben de giremesinler diye kapının anahtar göbeğini değiştirdim. İçeri giremeyen mahalle kocakarıları da tekrar kilidi değiştirdiler. Ben tekrar değiştirdim. Bu böyle birkaç kez devam etti.” Dedi. Zaten mahalle sakinleri de devamlı kilit değiştirildiğinden şüphelenmiş ve Asayiş Şube Müdürümüze teröristler olabileceği şeklinde ihbar etmişlerdi. Müdürümüz Hüseyin ile görüştükten sonra terörist olmadığı anlaşıldı ve Hüseyin'i serbest bıraktık.

Hüseyin’in hiç parası de yoktu. Ertesi gün arkadaşlardan toplayıp biraz harçlık verdim ve salıverdik. Başka zamanlarda da ara sıra yanıma gelir ben yine para toplar harçlık verirdim. Sonra ben tayin olup Asayiş Şubeden gittikten sonra uzun süre buluşamadık. 9-10 yıl önce emekli olunca aklıma geldi ve Kuyumcu arkadaşım Uğur ile birlikte o yere gittik. Hüseyin hala orada, ihtiyar olmuş, saçları dökülmüş, ziyarete gelenlerin bahşişleri ile geçiniyor ve burada kalıp bekar yaşıyordu. Beni tanımadı. Ben de tanımadım. Olayı anlatınca hatırladı ve boynuma sarılıp ağladı. Okulu bitirememiş bırakmıştı. “Ağabey teröristler Tunceli de halkı toplar Polisin faşist ve düşman olduklarından bahsederlerdi. Halbuki ben sizlerden gördüğüm iyiliği hayatımda hiç kimselerden görmedim.” Diyor ve yüksek sesle ağlıyordu.

Geçenler de aynı yere ziyarete tekrar gittim. Olay sırasında 24 yaşlarında olan, daha sonra da gördüğüm zaman ihtiyarlamış, saçları dökülmüş olan Hüseyin orada yok. Uzun süre bu Zat’a hizmet ettikten sonra hakkın rahmetine kavuşmuş. Bu Türbe Kültür Varlıkları Eski Eserler Yüksek Kurulunca koruma altına alınarak ve Hz. Ali değil de TİRİTZADE HACİ HÜSEYİN Türbesi olduğuna karar verilmiş. İçinde ben gördüğüm ve benim elimde yara açan mızrak, yay, oklar ve tespihler de yok. O heybetli göğe doğru yükselen kavak ağaçları da yok, kesilmiş. Hüseyin den sonra hemen karşısında ki aile türbenin bakımını üstlenmiş. Yaa yalancı dünya işte. Bir daha da gitmem zaten oralara.