Sanırım 1998 yılıydı. Ankara Emniyet Müdürlüğü, Eğitim Şube de, Polis Aday Büro Amirliği yapıyordu bir Başkomiser. Bir yıl kadar bu görevi de yaptı. Ahlak Büro Amiri iken buraya atanmıştı. Polis olmak isteyenler buraya baş vuruyor ve burada değerlendirilip polis olup olamıyacaklarına karar veriliyordu.
Polisliğe çok fazla müracaat vardı. Gençlerin bir çoğu şartları uygun ise kısa yoldan hayata atılmak için polis olmak istiyorlardı. Bu Başkomiser kimsenin hakkı zayi olmasın diye her şeyi titizlikle takip ediyor, 18 arkadaşıyla birlikte gece gündüz çalışıyorlardı. Onlar hafta sonu tatilinde de tatil yapmayıp, adayların tamamlanan müracaat dosyalarını emniyet müdürlerinden oluşan komisyona sunup, kazananların polis okullarına gidip eğitim almalarını sağlıyorlardı.
Bir gün öğleden sonra yetişkin bir kız çocuğu geldi Büroya. Elinde ki
evrakları Polis Memuru Arif Baltacı’ya verdi. Polis olmak için müracaat edecekti. Arif
te dosyayı inceledikten sonra Başkomiserin görmesi gerektiğini düşünüp, kız
çocuğunu elinde ki evraklarıyla birlikte Başkomisere getirdi. “Başkomiserim bir
bakar mısın? Tıp ta öğrenci polis olmak istiyor.” dedi.
Kız “Ağabey seninle görüşmek istiyorum.” Dedi başkomisere. Yanında oturdu
ve üzgün üzgün başladı konuşmağa;
“Ben Hacettepe Tıp Fakültesi dördüncü sınıfta öğrenciyim. Artık daha hiçbir
gücüm kalmadı. Ailem de çok fakir. Ailenin en büyük çocuğuyum. Para kazanıp
onlara da bakmak mecburiyetindeyim. Okulu bırakıp en kısa yoldan polis olmak
istiyorum, bana yardımcı olur musun?” diyordu. Başkomiser kimliğine filan baktı.
Evet Hacettepe Tıp Fakültesi öğrenci kimliği vardı o kız çocuğunun.
Öyle ince yapılı, beyaz benizli, yuvarlak yüzlü, uzun boylu, kısa saçlı, saçlarını ortadan ikiye ayırmış, gözlüklü, tatlı görünümlü 22-23 yaşlarında bir hanım kızdı. Hatta biraz dikkatlice bakınca gözlüklerin altında gözlerinde fark ediliyordu biraz çekingen olduğu. Konuşma aksanı Ege taraflarını andırıyordu.
Paradan sebep okumayacak, Tıp Fakültesini dördüncü sınıfta bırakıp, kısa yoldan geçimini sağlayabilmek ve ailesine bakmak için polis olacaktı. Polisliğin ne kadar zor olduğunu, yapıp yapamayacağını ve kendisinin şimdiye kadar ki o okullarda verdiği emeği, çektiği çileyi düşünmüyordu bile.
Başkomiser kızı dinledikten sonra orada oturup beklemesini söyledi ve hemen Asayiş Şubeden geldiği için koşar adımlarla oraya gitti. Çünkü o uzun yıllarını hep Asayiş Şubede geçirmiş, onu Asayiş Şubede herkes çok iyi tanırlardı. Eğitim Şubede de nazı geçtiği arkadaşlarından oldukça çok miktar bir para toplayıp, cebinden de biraz ilave ettikten sonra geri gelip kızın yanına oturdu. Getirdiği parayı gizlice avucunun içinde tutup kıza vermek için ona doğru uzattı.
Kız parayı görünce utandı, almıyordu. Başkomiser ısrar edip zorla vermek istedi ve Büro da çalışanların hepsi de farkına varıp şahit oldular. Hatta bayan memurlar da “Al kız, al!” diye söylendiler. Kız katlanmış parayı heyecandan titreyen ellerinden birini uzatarak başkomiserin elinden aldı, avucunun içinde tuttu. Başkomiser kıza; “Ben bir ağabeyin olarak her zaman buradayım ve sağ olduğum müddetçe yanındayım. Her darda kaldığın zaman hiç çekinme yanıma gel veya ara. Evladım sayılırsın. Okulunu bırakmak yok. O okul bitecek.” dedi ve kart-vizitini de vererek, polislik müracaat dosyasını almadan kızı geri yolladı. Bunca sene verdiği emeğin, çektiği çilenin heba edilmesini istemedi galiba. Veya belki de kendi gençlik çağlarında ki çektiği yoksulluklar geldi aklına.
Kızın gözleri yaşardı. Ağlayarak çıktı gitti. Başkomisere “Seni ve nasıhatlarını ömür boyu hiç unutmayacağım Ağabey.” Dedi.
O kız bir daha o Başkomiserin yanına hiç gelmedi. Daha polisliğe de
müracaat etmedi. Telefon da açmadı. Bir kaç yıl sonra aklına geliyor, Başkomiser hep merak
ediyordu; acaba o kız okulu bitirip doktor oldu mu? Yoksa başka bir iş
bulup okulu bıraktı mı? Yoksa piyangodan filan para çıktı da birden zengin mi oldu? Yoksa Allah geçinden versin, bir kaza sonucu öldü mü? Yoksa hiç öğrenci filan
değildi de para koparmak için numara mı yaptı? Ama son ihtimal çok zayıf çünkü kız öyle birine benzemiyordu ve elinde de bazı resmi belgeler ve okul kimliği vardı.
Aradan yıllar geçti. O Başkomiser başka yerlere tayin oldu gitti, bayağı ihtiyarladı ve nihayet emekli oldu, Ankara'ya yerleşti. Bir ara gözlerinden rahatsızlandı. Müthiş bir kaşıntı, yaş ve çapak oluyor, dünyaya bakamıyor, ara sıra da dayanılmayacak gibi baş ağrısı çekiyordu. Uğraşmasına rağmen hastaneden bir türlü randevu da alamıyordu ve ‘belki muayene olurum’ diye bir gün Ankara Numune Hastanesine gitti. Ek bina alt katta Göz Polikliniği Sekreterliği önünde durdu ve içeride ki kayıt yapan büro memurlarına camdan kimliğini uzatıp, muayene olmak istediğini fakat randevusu olmadığını söyledi. İçerden memurlar randevusuz muayene yapılmadığını söylediler. Başkomiser biraz ısrar ettiyse de olamayacağını anlayınca, öyle üzgün geri döndüğü sırada, yanından geçmekte olan beyaz önlüklü, gözlüklü bir bayan, her halde konuştuklarına kulak misafiri olmuş olacak ki, geri döndü, camdan başını uzatarak içerideki görevlilere; “Bu Amcanın kaydını yapın!” ve Başkomisere de “Gel benimle amca!” dedi. Başkomiser o bayanın doktor olduğunu, kendisine yardımcı olacağını anladı ve çok mutlu oldu. Önünü ilikleyip hafif eğilerek saygı gösterdikten sonra peşinden gitti.
İçerde eski Başkomiseri muayene ederken “Sen emekli misin, nerden emekli oldun amca?”
diye sordu. “Emniyetten” dedi o Başkomiser de. “Başkomiser misin yoksa?”
diye tekrar sordu ve daha cevap almadan; "Aman Allahım." dedi, elinde ki lensler yere
düştü. O zamana kadar galiba önünde ki bilgisayara bakmamış, Başkomiserin ismini okumamıştı. Yıllar önceki karşılaşmağı, Hekime Hanım hatırlamış ve o Başkomiseri o zaman tanımıştı. “Sen Ankara da Polis Aday Büro Amirliği yaptın değil mi? Amca" Diye tekrar sordu.
Çıktı ortaya ki işte o polis olmak isteyen kız Tıbbiyeyi bitirmiş ve göz
doktoru olmuştu. Bir de, o yıllar önce kendisine iyilik eden Başkomiseri şimdi
tedavi edecekti.
Eşi de doktor. Telefonla çağırdı ve yanlarına geldiği zaman Başkomiseri
‘manevi babam’ diye tanıttı. O eski olayı en ince detaylarına kadar bir kez daha anlattı eşine. Yan tarafta masanın üstünde duran çantasını eline aldı ve Başkomiserin, o
zaman, yıllar önce kendisine verdiği kart-viziti çıkardı içinden. Kart-vizit biraz eskimiş fakat
üzerinde ki yazılar okunuyordu. 'Recep Ali Öztürk' altında 'Başkomiser,' onun
altında da 'Ahlak Büro Amiri' karalanmış ve kendi el yazısıyla 'Polis Aday Büro
Amiri' diye yazıyor ve bir de telefon numaraları vardı.
"Bu kartı hiç yanımdan ayırmadım. Bu kart benim hayatta ki en büyük güvencem oldu Amca. Bazı zaman bu kart sayesinde hayata tutundum." dedi, Doktor Hanım. Bu sefer de kimilerine göre; herkese kötülük eden, yüzü hiç gülmeyen, merhametsiz, hiç sevilmeyen, herkesin korktuğu o Başkomiser göz yaşlarını tutamadı. Ağladı. Hem de yüksek sesle.
Darda olanlara her zaman
yardım edin, iyilik yapın ki, hiç bir zaman kayıp etmez, her zaman kazanırsınız! Saygılarımla..
