1998 yılında Ankara Ahlak Amiriyim. İki yıla yakın Ahlak Amirliğim esnasında da bir çok enteresan olaylara şahit oldum. Ben Ahlak Amirliğini hiç istemezdim. Orada çalışan arkadaşlarımlar la da devamlı dalga geçerdim fakat hiç sevmediğimden mi bilmem bana da nasip oldu. Diğer birimlere hiç benzemez. Beni oraya Cevdet Saral Müdür niçin verdi hala anlamış değilim. Tayınım çıkmadan haberim oldu ve ne kadar gitmemek için direndiysem de nafile, gittik göreve başladık.
Ankara nın bütün gayrı meşrularının bu birimle bağlantıları ve ilişkileri vardır. Onun için çok tedbirli hareket etmek mecburiyeti vardır. Diğer kısımlara hiç benzemez. Sana en yakın olan yanında çalışan amir ve memurlar da yeri geldiği zaman seni satarlar. Onun için hiç kimseye güvenmezdim ve kendi kafamdan bir plan yapar o plana göre hareket ederdim. Hiç kimseden menfaat temin etmeden vicdanen rahat çalıştığım ve kimseye gebe olmadığım için de benden çok korkarlardı. Bu kısımda çalıştığım zamanlarda ki başımdan geçen ve şahit olduğum olaylar çok fazladır. Onların hepsini anlatıp kaleme döksem ömrüm yetmez. Çok büyük haksızlıklar hep biri birini takip eder. Benim bu haksızlıkları düzelmem imkansız fakat bir azını kendimce düzeltmeğe çalıştım. Ne derece düzeltebildim onu ben bilemem o zaman ki gayri meşru alemine sormak lazım.
Bu çalışmalarım esnasında bazı enteresan olaylarla da karşılaştım tabi. Bir gece saat 03.00 sıralarında ekibe Çankırı Caddesindeki gazino ve barlarda kontrol etmelerini telsizle emir verdim. Bu emir tabii ki kendi personelimin bazıları tarafından mekan sahiplerine gizlice bildirildi. Ekiplerim gazino ve barlarda uygulamalarını yaparlarken ben de şoförüm ile birlikte İsmetpaşa tarafından gazinoların arkasından yaya olarak bu bölgeye doğru giderken o ara sokaklarda bana doğru hızla gelen yarı çıplak 10-15 kadar bayan gördüm. Ankara'nın o kış soğuğunda yarı çıplak kaçıyorlardı. Yanımdan geçerlerken "Kimsiniz, böyle nereye gidiyorsunuz?" dedim. Öyle zaman telsizi kapatır belime takardım. Polis olduğumu hiç anlamadılar. "Ağabey o merhametsiz Ahlak Amirinden kaçıyoruz, nerede saklanacağımızı da bilmiyoruz?" Dediler. Döndüm geri, "Benimle gelin." dedim ve daha önce bildiğim terzi dükkanında yatan, kimsesiz gariban birisi vardı, Cinayet Masasın da çalışırken gece yanına gider çay filan içerdik, kapısını çaldım. Kapıyı içerden açtı. Eeeemreet aaaağabey" dedi. 1.30 boylarında Ufaklık Ahmet tı. "Bu kızlar sana teslim, hiç kimseye vermeyeceksin. O merhametsiz Ahlak Amiri gelse ona bile vermeyeceksin. Kıllarına zarar gelmeyecek. Gelirse karışmam." dedim ve çektim gittim.
Ertesi gün bu yakalanan kartsız kaçak kadınları muayeneleri için Hıvzi Siha Hastanesine gönderirken 8-10 kişi de yakalanmayan bayanlar gelerek muayene olmak istediklerini bana beyan ettiler. İçlerinden bir tanesi bana bakıp devamlı gülüyordu. Ben kendisini tersleyince arkadaşlarına; "Bu adamdan korkmuyorum. Ne yaparsa bizim iyiliğimiz için yapıyor. Ben kendisi ile konuşacağım." dedi ve birden odama girerek kapıyı kapattı. Her ne kadar bağırdıysam da dışarı çıkartamadım. İlk olarak "Senin için deli diye konuşuyorlar. Bu gerçek midir? dedi. Akşam yakalayıp ta terziye ben teslim ettiğimi bilmiyorlar biliyordum. Meğer teslim ettiğim Terzi Ufaklık Ahmet kızlar bana küfürler savurunca, "Sizler Ahlak Amirini tanıyor musunuz?" diye sormuş. Onlar da "Yok." cevabını vermişler. Benim Ahlak Amiri olduğumu, kendilerini oraya Ahlak Amirinin yanı benim getirdiğini kızlara anlatmış. Bu çok büyük bir infial olmuş. Terzi Ahmet "Siz o adamdan nasıl korkarsınız anlamıyorum. Recep Ağabey acıklı filimler seyrederken ağlar. Herkesin derdine ortak olur. O kimseye kötülük edemez. Eskiden her akşam buraya yanıma gelir çay şeker getirir içerdik. Sadece zalim kişileri biraz incitir" demiş ve kızları rahatlatmış. Kızlar da ertesi gün kendi rızalarıyla gelip muayeneye gittiler. Ondan sonra zaten kızları hiç göz altına almazdım. "Yarın gelim." diye tembihler giderdim.
Arkalarından kızları takip eden ve bu duruma şahit olan pavyon sahibi Kürt Mevlüt bu olayı herkese anlatmış ve benim için
"Bu adam delidir" diye de birkaç yerde söylemiş. Gerçekten hayatımda en çok acıdıklarım travestiler, tele kızlar ve genel ev kadınlarıdır. Hepsi de erkekler tarafından kandırılmış kader kurbanıdırlar. Güya para kazanıp hasta yakınlarını kurtarmak için o yolu seçmişlerdir. O acımasız iş verenlerine karşı hep onları korudum.
1998 Ankara Ahlak Amiriyim. Gece çalışmalarımdan sonra sabah oldu. Eve giderken Cebeci de 'Salon Yeşil Rize' isimli bir kahve gördüm. Şoförüme "Dur şurada bir çay içelim" dedim. 
