Yengemin ağabeyi Osman Bey tam İstanbul'a kaçırıp başkası ile evlendireceği sırada, Amcamın oğlu Orhan ile ikinci bir defa daha kaçırdılar ve yaşları küçük olması nedeniyle teslim olmadılar, uzun süre kaçak yaşadılar. Yengemin yakınları Cumhuriyet Savcılığına tekrar müracaat ederek şikayetçi oldular. Hem de bizlere düşman oldular. Jandarmalar her gün köye çıkar biz yakınlarını korkuturlar onları yakalamağa çalışırlardı. Bizim ailede bütünü yerlerini bilirler fakat jandarmalara söylemezdik. Sonra tabi yaşları reşit olduktan sonra teslim oldular ve resmi nikah yaptırarak evlendiler.
Ben de 8-9 yaşlarında çocuktum. Bir sabah daha şafak sökmeden 20-30 jandarma köyde evimize baskın yapıp her tarafı aradıktan sonra annemi peşlerine alıp mezra evimize, bir saatlık yola yaya giderek oraya da baktılar. Sonra Amcamın evine gidip anı baskın yaptılar. Amcamın evi de bizim evimize çok uzaktır. Bir saat mesafede dereden yukarı çıkılarak gidilir. Onları orada da bulamayınca askerler kızdı ve bizlere biraz göz dağı verdiler. Onların yerine evde buldukları hanenin en büyüğü Amcam Hüsnü Öztürk'ü yakalayıp çarşıya karakola götürüp nezarete attılar. Güya ifade filan alıp biraz korkuttuktan sonra akşam olunca da Dursun Başçavuş alaylı bir şekilde "Eee Hüsnü Efendi kusura bakma seni bu akşam bırakamıyoruz. Burada Karakolda misafir edeceğiz." der.
Amcam da çok hazır ve nükteli cevaplar veren bir insandır. Her zaman ki bütün konuşmalarında herkese karşı nükteli cevaplar verir. 'Yok ben ille eve gideceğim, durmam.' diyecek halı yok herhalde Jandarma Komutanı Dursun Başçavuş'a da. Güya makul bir sebep olur bahanesiyle "Siz beni burada misafir edeceksiniz ama, ben ki her akşam hanım ile yatmağa alışmışım, o zaman nasıl olacak, burada kim ile yatacağım?" der Başçavuşa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder