31 Ocak 2012 tarihinde Keçiören'e Huzur Evi ziyaretine gittik. Gittik diyorum çünkü O da benim gibi övülmeği sevmeyen fakat ben yine de met etmeden geçemediğim Kurs öğretmenim Nalan Hanımın önderliğinde organize edilerek, bu insanların yaşantılarına kısa bir sürede olsa ortak olmağa çalıştık. Hepsinin derdi, sıkıntısı farklı, ufak bir kırgınlık nedeniyle adamlarından kopmuşlar ve kendilerini bu huzur yerine atarak huzur bulmağa çalışıyorlar. Kırıldıkları yakınlarını bu şekilde uzaklaşarak cezalandırmağa mahkum edenlerin veya bu yakınları tarafından gerçekten terk edilen çaresiz kişilerin, işte biz onların ziyaretine gittik. Ben pek dayanamadığım için fazla ilgilenemedim. Hepsi torunlarını ve adamlarını özlemiş buruk bir vaziyette oturuyorlar. Huzur evi sakinlerinin aşağı yukarı hepsinin ortak ifadeleri: "Eşim öldü, dünyanın tadı tuzu gitti" dir. Yaşar isimli çok eski bir arkadaşıma rastladım. İkimizde duygulandık Yaşar ağladı ben kendimi zor tuttum, zavallı dört tane oğlu var birisi doktor. Bazı çok bilmişler 'İnsan kendi kaderini kendi yaratır' derler fakat bazıları kendi kaderini niçin yaratamıyor yine kendilerine sormak lazım. Ben çok duygulandım, başka bir şey yazamayacağım. Hatıra fotoğraflarını yayınlıyorum. Hepsinin ömrünün sonlarının hayırlı olmasını diliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder