Bazı insanlardan duyuyorum mesela "Ben Allah'tan başkasından korkmam". Geçenlerde adamla konuşuyorum "Ben Allah'tan başkasından korkmam" diyor.
Bana güya kendince göz dağı veriyor. Halbuki ben tamamen aksini iddia ediyorum.
Benim en korktuğum, yer yüzünde en tehlikeli varlık insandır. Kendisini hiç tanımadığın veya can kardeşim dediğin insanların sana beslediği duyguyu veya yaklaşım nedenini bilemezsin.
Çok büyük zararlar görebilirsin. Veya karşı tarafın menfaati bitti mi her şey biter seni tanımaz bile. Allah öyle midir? Ben Allah'tan hiç korkmam çünkü hiç yanlış iş yapmaz.
Ben iyi olursam Allah bana hiç bir şey yapmaz.
İnsanlar öylemi, her zaman fırsat kollarlar. Ha birde şunu söyleyim; Karşıdan gelen birini tanımıyorsam ilk görüşte benden akıllı, benden zeki, benden bilgili, kısacası her yönü ile benden üstün olduğunu düşünürüm.
Taa ki o kişi yanıma gelip benim ile konuşana kadar.
Konuştuğu zaman yakayı ele verir, ne mal olduğunu anlarım.
Ah keşke kimse konuşmasa da, öyle kalsa karşımda ne güzel olurdu.
Öyle insanlar var ki, 'PİSLİK' desen, ona pislik dediğini, pislik bilse, çok üzülür.
Bir söz var, kim söylediğini bilmiyorum; 'Çok insanlar gördüm üstünde elbise yok, çok elbiseler gördüm içinde insan yok.'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder